Hasret

4 Nisan 1932, Pazartesi

Ernestine,

Odamda yapayalnızım. Pastel kutusunu bana ödünç veren bir ressam arkadaşın pastelleriyle bir şeyler yapmaya çalıştım. Yalnızım. Dışarıda yağmur yağıyor ve ben, belki de yirmi birinci kere mektubunuzu okuyorum. Hatta mektubunuzu okuya okuya ezberledim diyebilirim. Evet Ernestine… Mektubunuz bana neler neler, ne ümitler vermedi ki! Ya şu iki aya ne demeli? Ne kadar aptalca ve uzun koca iki ay! Söyleyin bana, nasıl geçireceğiz bu ayları? Resim yapmak gerek. Deliler gibi çalışmak icap edecek. Tek çıkış yolu bu. Sizden mektupların en uzununu beklerken, size kollarımı yolluyorum. Onlara izin verin de sizin yaramaz saç buklelerinizle oynasınlar ve yüzünüzdeki boya lekelerini silsinler.